Stardust

Ókei, þegar ég heyrði um þessa mynd og sá coverið á henni þá var aðeins eitt sem þaut um hugarfylgsni mitt: "Ekki fokking séns í helvíti að ég sé að fara horfa á þessa sjitt mynd". Vá hvað ég er glaður að hafa nú samt horft á hana. Málið var nefnilega að á sama tíma og þessi mynd kom út var önnur mynd sem hét The Dark is rising og ég ruglaði þeim saman. The Dark is Rising er nefnilega einhver gróðabrasks sjitt adaption mynd sem floppaði svo mikið að orðið mikið lýsir því ekki nógu vel. tilvitnun í gagnrýnanda: "Worst adaption EVER.". Stardust er hins vegar ekki sú kvikmynd því annars væri ég ábyggilega að skrifa vonudmyndablogg nr 5 núna. Stardust fjallar um strák sem er skotin í stelpu, stelpan er alger snobbdrós, en hann sér það ekki en hann ætlar að ná í stjörnu sem hafði hrapað áður fyrir hana til þess að sanna ást sína. Strákurinn verður þess vegna að fara í einhverskonar ævintýraheim sem fólk veit samt um og lætur það ekki trufla sig því fara verður í gegnum einhverskonar hlið til að komast þangað. Þegar Strákurinn loksins finnur stjörnuna kemst hann að því að þar sem stjarnan hafði fallið var falleg kona, konan var semsagt stjarnan. Svo tekur við ævintýrið að koma þessari stjörnu heim, en það er alveg ekki eins auðvelt og hann hélt, því bæði norn og konungur eru að leita að henni.

Sagan og handritið eru æðisleg og er þessi aðlögun sú betri sem ég hef séð á mynd af þessari stærðargráðu. önnur svona mynd sem kemur upp í hugann er The golden Compass, en var hún alveg ekki nálægt því svona góð.


Leikstjórinn Matthew Vaughn hefur gert eina mynd fyrir utan þessa og er það hin þrumusvala attitude mynd "Layer Cake" sem hefur hinn víðfræga Daniel Craig í aðalhlutverki (hann var þó óþekktur þegar sú mynd var gerð). Báðar þessar myndir eru snilldarlega skrifaðar (í Stardust tilvikinu, þá vel útsett saga). Frekar óþekktir leikarar fara með aðalhlutverk í þessari mynd en í aukahlutverkum eru nú aldeilis ekki slappir leikarar. Með hlutverk himin"sjó"ræningjans fer hinn ógurlega fyndni (í þessari mynd allavegana) Robert De Niro, og vondu nornina leikur Michelle Pfeiffer.
Þessi mynd er frábær fyrir fólk sem fílar klassískar ævintýramyndir eins og t.d Princess Bride. Allir leikararnir standa sig frábærlega, og þá sérstaklega aðalleikarinn hinn frekar óþekkti Charlie Cox sem leikur Tristan. Þessi mynd er stórgóð í alla staði og er synd og skömm að hún hafi ekki fengið meira áhorf en svo. Ég gef henni 4 stjörnur af 5.

.Vondumyndablogg

Já í þessu örbloggi (vondumyndabloggi) ætla ég að skrifa um mynd eftir leikstjóra sem allir kvikmyndaáhugamenn, sem hafa eitthvert hundsvit á kvikmyndum, hata. Téður leikstjóri heitir Uwe Boll og er hann versti, slappasti, metnaðarlausasti og hryllilegasti leikstjóri heims. Hann Uwe er þýskur og hefur hann undanfarin ár nýtt sér glufu í þýska skattkerfinu varðandi kvikmyndir. Þ.e.a.s. að ef myndirnar hans kosta ekki meira en (nú er ég ekki alveg með tölurnar á hreinu en þetta er nokkuð nálægt) 5 (plús mínus KANNSKI ein milljón) milljón evra þá fær hann megnið af peningnum endurgreitt. Svo eru það alltaf einhverjir helvítis hálfvitar sem kaupa þessar myndir (og þeir eru ekkert svo fáir) Flestar kvykmyndir hans fá aldrei hærri einkunn en 3 á imdb.com og eru flestar með 2,5 eða lægri. Myndin sem ég sá heitir House of the Dead... úff.

Myndin gerist í Bandaríkunum og fyrstu setningarnar á coverinu (aftan á) seldu mér myndina. Hér koma þær, ready? og núna: "Það er vorhlé og krakkarnir vilja bara djamm. Hópur háskólakrakka er á leiðinni á rave á yfirgefinni eyju, en það sem krakkarnir vita ekki er að eyjan er yfirfull af uppvakningum!" GUÐ MINN ALMÁTTUGUR. GETUR LÝSING Á MYND VERIÐ MEIRA AWESOME! Allavegana þá náttúrulega deyr heimska ljóskan fyrst og blablabla þið þekkið þetta allt. EN það sem stakk augu er að þegar svona sirka 3/4 af myndinni eru búnir er svona 8 mínútna langt slow motion atriði þar sem allir eru að skjóta uppvakninga, án gríns, srsly 8 fucking mínútur, hvað er það?. Myndin er byggð á tölvuleiknum House of the dead (Uwe Boll finnst einstaklega gaman að taka gamla klassíska tölvuleiki og breyta þeim í skít með töfra höndum sínum) og það er ótrúlega fyndið því að eina tengingin, athugið EINA TENGINGIN við tölvuleikinn eru örskotsstutt myndbrot sem eru sýnd á milli atriða, annars tengist leikruinn myndinni ekki neitt. Þessi mynd er ótrúlega vond, ég mæli ekki með henni fyrir neinn, ekki einu sinni fólk með sjálfsEYÐINGARhvöt. Þetta er ekki svona mynd sem maður segir "hey, ég ætla að horfa á þessa mynd hún er víst óóógeðslega léleg" ens og tildæmis Ed Wood mynd. ónei lesandi góður þessi mynd er ekki vond á góðan hátt og ekki einu sinni vondan hátt. hún gefur orðinu "Vont" eiginlega bara alveg nýja merkingu, því orðið vont er eiginlega ekki nógu sterkt orð. Það ætti eiginlega að finna upp á nýju orði um slæma hluti bara fyrir þessa mynd. ég veit. House of the Dead = Belmisglytta.

Mystery Men

Mystery Men fjallar um hóp misheppnaðra ofurhetja sem reyna eins og þær geta að verða eins afkastamiklar/vinsælar/töff og kollegi þeirra Captain Amazing. Í þessari mynd fer einvala lið úrkvalsleikara með aðalhlutverk og er þessi mynd í mínum huga virkilega vanmetin sem hasar/gamanmynd. Þessi mynd er nokkuð lík Mars attacks, ekki í söguþræði heldur leikaraliði; svakalegir leikarar en vanmetin mynd. Þá sem helst ber að nefna eru William H. Macy (Pleasantville, Fargo, Jurassic Park 3), PaulReubens (Pee Wee), Hank Azaria (Apu, Professor Frink í the simpsons), Ben Stiller (Meet The Parents/Fockers ofl.), Geoffrey Rush (Quills, Shine), Greg Kinnear (Little Miss Sunshine), Tom Waits (Tónlistarmaður), Eddie Izzard (uppistandari, Kel Mitchell (Good Burger) og svo fleiri. Það þarf enan eldflaugavísindamann til þess að sjá að með svona fjölbreyttu og skemmtilegu leikaravali getur þessi mynd ekki orðið minna enn allavegana ágæt. Leikstjórinn Kinka Usher hafði ekki leikstýrt mörgum myndum áður, nefnilega ENGRI, og er þetta hans eina mynd. Finnst mér þess vegna hálfskrýtið að hann hafi geta nælt sér í Ben Stiller, óskarsverðlaunahafann Geoffrey Rush og William H. Macy. Það eru ekki margir nýgræðingar sem ná til sín svona mörgum hæfileikamönnum nema að það sé annaðhvort eitthvað vit í þeim eða þá að pabbi þeirra sé mjög ríkur. Myndin gerist í einhverskonar fantasíuheim, þar sem loftför og fáránlegir bílar eru daglegt brauð, á götum borgarinnar Champion City eru síðan mörg gengi sem ráða undirheimunum og er skemmtilegt atriði í myndinni þegar verið er að kynna þau öll. Hlutverk illvirkjans er í færum höndum meistara Geoffrey Rush

og er hans karakter kallaður því yndislega skemmtilega nafni "Casanova Frankenstein". Nafn hans eitt ætti að gefa undirtón myndarinnar. Hann talar bjagaða ensku með ótrúlega sterkum þýskum hreim sem kemur oftar en ekki í veg fyrir það að það sem hann segir verði tekið alvarlega (á góðan hátt). Hefðarsetur Dr. Casanova er líka eins og stór skemmtistaður frá 8. áratugnum og umgengst hann gengi sem dýrkar Disko, forystumenn þeirra Tony C og Tony P eru vægast sagt töff. "Quick, to ze disco room!".
annar skemmtilegur karakter; The Sphinx. Sfinxinn er fimmtugur asískur gaur, frekar þybbinn sem talar í myndlíkingum, málsháttum og kjaftæði. á hann nokkuð margar fleygar setningar í þessari mynd: "You must lash out with every limb, like the octopus who plays the drums.", "We are number one. All others are number two, or lower.". Þessi mynd er pjúra uppskrift fyrir mynd sem allir ættu að skemmta sér konunglega á og ekki hugsa neitt meira um en þrátt fyrir skemmtilegt handrit, frábært (vægast sagt) leikaralið og skemmtilega hugmynd var þessi mynd feitt box office flopp:-( . Ég gef þessari mynd alveg solid 3 stjörnur af fimm og vona innilega að fleiri svona leikara exploitation myndir komi út á næstu árum.

The Escape From New York

Enn önnur kvikmynd eftir uppáhaldsleikstjórann minn John Carpenter og ein af hans betri þar að auki. Myndin fjallar um einhverskonar distópíska framtíð (1997) þar sem glæpatíðni hefur hækkað svo mikið að ákveðið hefur verið að breyta manhattan eyju í risastórt fangelsi, 30 feta veggir umlykja bakkana hinum megin við eyjuna svo ef þú myndir reyna að synda yfir sundið, þá myndu byssur á veggnum skjóta þig. Allar brýr eru fullar af jarðsprengjum og himinninn vaktaður. Myndin byrjar á atriði sem gerist í flugvél forsetans (Air Force One) og verður hún fyrir einhverjum skakkaföllum og neyðist forsetinn til þess að skjóta sér útúr henni í einhvers konar “Escape pod”-i. Það lendir síðan á miðri Manhattan eyju og enginn hefur hugmynd um hvernig á að ná honum út því á Manhattan eyju ríkir nú einhverskonar konungsstjór þjófa, morðingja, nauðgara, skattsvikara o.s.frv svo ef lögreglan myndi reyna að gera tilraun til að bjarga forsetanum þá yrði þeim slátrað. Bandaríski herinn tekur þá upp á að fá Snake Plissken dæmdan bankaræningja og þjálfaðan málaliða til þess að bjarga forsetanum í skiptum fyrir frelsi sitt. Og til þess að sjá til þess að Snake flýi ekki bara þegar hann er kominn á eyjuna þá er sprautað í hann einhverskonar örtæki sem mun drepa hann innan 23 stunda og eina leið hans til þess að lifa af er að koma til baka og fá aðra sprautu sem gerir tækið óvirkt. Þessi mynd er ótrúlega skemmtileg, sjónrænt flott og karakterinn snake plissken er einn svalasti, ef ekki svalasti melur sem sést hefur á hvíta tjaldinu 4-evah.

Til gamans má geta að aðalsöguhetja tölvuleikjanna goðsagnakenndu er ekki bara byggður á Snake Plissken, heldur heitir hann (Solid) Snake og lítur út nákvæmlega eins og hann. Með sítt hár, lepp fyrir auganu og svlaur eins og helvíti. John Carpenter leikstýrði þessari mynd, skrifaði hana og samdi tónlistina í henni ásamt Alan Howarth (sem var einn af þeim sem sá um tónlistina í kvikmyndinni Planet Terror eftir Quentin Tarantino og Robert Rodriguez) . Tónlistin í þessari mynd er afar einkennandi fyrir tónlistina í John Carpenter myndum, þessi ótrúlega 80’s synth, djúpir tónar, hæg framvinda o.s.frv.
Leikararnir í þessari mynd eru nú ekki af verri endanum en leikur einmitt Kurt motherfucking Russel aðalhetjuna Snake og Isaac Hayes leikur vonda kallinn; The Duke , Isaac er best þekktur fyrir tónlist sína og að hafa leikið Chef í South Park.


Isaac Hayes hefur samið tónlist í yfir 70 kvikmyndir og hlotið óskarsverðlaun fyrir.
Svo leikur sá aldagamli Ernest Borgnine leigubílstjóravin Snake’s sem er eins konar guðavél Snake’s ef hann er fastur einhversstaðar. John carpenter leikur líka alveg þrjú hlutverk í myndinni og samstarfskona hans, Debra Hill, talar fyrir tölvuna. Þessi mynd er mjög gott dæmi til þess að sýna fram á þann frumlega hugsunarhátt sem John Carpenter býr yfir, ég ætla að gefa þessari mynd 4 stjörnur af 5 mögulegum og kann ég bara ágætlega að meta það.

Dumb And Dumber

Hvar á maður að byrja þegar maður á að skrifa um mynd sem hefur haft svo ótrúlega mikil áhrif á mann og nánast mótað kímigáfu manns? Allt frá ótrúlega fyndum orðaleikjum og "puns" yfir í kúkahúmor af bestu gerð. Þessi mynd er fyrirmynd allra grínmynda og efast ég um að svona góð og solid grínmynd verði gefin út á okkar ævi. (Samt alveg án gríns, srsly!). Myndin fjallar um vinina Harry og Lloyd sem eru í orðisn fyllstu merkingu; hálfvitar. Þeir eiga í erfiðleikum með að sætta sig við að lífið er erfitt og maður þarf að vinna fyrir hlutunum. Tilvitnun í myndina, Harry: "There's not a job in this town!" Lloyd: "Yeah, not unless you wanna work 30 hours a week! pffhtt". Sagan er svo fullkomin, hún er ekkert Godfather-Usual Suspects Plot twist masterpiece en það er heldur ekki þar sem snilldin liggur. Snilldin er í einfaldleikanum. Grínmyndir, allavegana góðar grínmyndir þurfa að hafa eitthvað mission, og ef þær eru virkilega góðar þá inniheldur missionið road trip þar sem allur andskotinn gerist. Missionið í Dumb and Dumber er að koma ferðatösku til Aspen. Og Road trippið er til Aspen.

Önnur tilvitnun í myndina, Harry: “So you got fired again, eh?” Lloyd: “Oh yeah. They always freak out when you leave the scene of an accident, ya' know?” Harry: Yeah, well, I lost my job too. Lloyd: “Man, you are one pathetic loser.” AAHHH þetta er svo yndisleg mynd!!! Til þess að toppa ferðalagið þeirra Harry og Lloyd’s þá er ferðataksan sem þeir eru að skila full af peningum og áttu þeir að vera lausnargjald fyrir mannránsfórnarlamb og þess vegna eru sendir leigumorðingjar á eftir þeim. Þrátt fyrir að þessi mynd sé líklega mesta feel-good mynd í heiminum þá er (nú ætla ég að gera ráð fyrir að allir hafi séð þessa mynd) endirinn án efa mesta svekk kvikmyndasögunnar, (nema kannski endirinn á Das Boot… gauuuur).
Tilvitnun: Lloyd við leigumorðingja sem fékk far hjá þeim “hey, do you wanna hear the most annoying sound in the world? EEEHHHHHHHHHHGGHHHHRRHH!!!!”
Á meðan jafnaldrar mínir horfðu á Aladdin eða Lion King (sem ég hef nota bene aðeins séð einu sinni, þ.e. á frumsýningunni) þá horfði ég aftur og aftur og aftur á Dumb and Dumber, bestu grínmynd sem Bandaríkjamenn hafa nokkurn tímann gert, en Bretar eiga langa og góða grínsögu þó svo gef ég skít í þetta Peter Sellers bleika pardus slap-stick shit grín, það fer einhvern veginn svo mikið í taugarnar á mér. Svo verður það líka að koma fram að Monty Python eiga án efa heiðurinn á því að innleiða steik í sjónvarp.

Kvikmyndatakan í Dumb and Dumber er bara alveg ágæt svosem, ekkert eftirminnileg en það þarf hún svo alls ekki að vera. Klippingin er líka bara frekar hlutlaus og venjuleg En eins og áður sagði þá þurfa þessir tveir þættir ekki að vera gífurlega mikið útpældir í grínmyndum þar sem listræni þátturinn er ekki ríkjandi heldur afþreyingarþátturinn frekar og handritasmíðin sem einmitt er alveg best í þessari mynd. Það vita það ekki margir en Haley Joel Osment (Sixth Sense eftir M. Knight Shyamalaeyamnanaman) fékk fyrsta hlutverk sitt í stórri bíómynd í Dumb and Dumber. Hann var einmitt blindi krakkinn sem Lloyd seldi hauslausa páfagaukinn.
Billy blindi: “Pretty bird, can you say pretty bird? Pretty bird”

Úff þessi mynd sko, ég elska hana, vona að fleiri elski hana jafnmikið og ég þó svo er ég nánast viss um að Siggi(no offense) eigi eftir að skjóta hana niður því “Jim Carrey er útrbrunninn og hefur aldrei leikið í Stanley Kubrick mynd eins og Peter Sellers” eða “Myndatakan endurspegli ekki sálarangist aðalpersónanna nógu vel”. En ég meina. Stundum þarf maður bara að sökkva sér aðeins í lágmenninguna. Ég gef þessari mynd fjórar stjörnur pottþétt, (ég viðurkenni það fúslega að hún fær alveg heila aukstjörnu frá mér bara út af nostalgíugildinu, en hún er samt alveg jafngóð og í gamla daga!) Ég ætla að ljúka þessari færslu með annarri frábærri tilvitnun, Löggukall: “Pullover!” Harry: “No, it's a cardigan but thanks for noticing.” Lloyd: “Yeah, killer boots man!”.

Blogg um teiknimynd

Teiknimyndin Prinsessan og durtarnir fjallar eins og nafnið gefur til kynna, um prinsessu og durta.

Prinsessan Írena býr í höllinni og á enga móður. Faðir hennar er alltaf í burtu að hugsa um ríkið sitt. Þess vegna hefur Írena litla, sem er á að giska 9-11 ára, barnapíuna Úllu.

Dag einn fer Írena að leika sér í skóginum hjá höllinni og felur sig fyrir Úllu sem leitar af henni lengi. Írena verður úti alveg þangað til það verður dimmt og þá villist hún. Allskyns furðukvikindi birtast í skóginum og hún verður skíthrædd, fer upp við tré í fósturstellinguna og byrjar að gráta. Kötturinn hennar, Gosi, getur ekkert hjálpað henni.

En þá allt í einu heyrist söngur í fjarska og við sjáum litla ljóstýru. Það er hann kalli, sonur námuverkamanns. Hann veit að furðukvikindin eru gæludýr durtanna, og þau þola söng verst af öllu. Þá forða þau öll sér og Kalli bjargar Írenu og fylgir henni í höllina. Það var byrjunin á fallegum vinskap.

En svona aðeins til að útskýra hvað durtar eru, þá eru það einskonar mannverur, sem búa neðanjarðar. Þau bjuggu einu sinni ofanjarðar en mannfólkið hrakti þau ofan í jörðina. Þar eru konungur, drottning og kóngsonur, Froskavör prins, sem ríkja yfir öllum durtunum. Þau eru ógeðslegust af öllum. Þau fagna öllu sem ógeðslegt er. Durtarnir eru bara með eina tá, og það er þeirra viðkvæmasti líkamshluti. Þeir þola sem sagt illa að heyra söng og skynja hamingju, og að láta stíga á tærnar sínar. Konungsfólkið er með gráa húð en þegnarnir geta verið með allskonar á litinn, en allir litirnir eru samt mjög daufir og niðurdrepandi. Sálfræði í bíómyndum ...

Allavega. Írena uppgvötvar einn dag leynihurð á herberginu sínu og það leiðir hana í turn á kastalanum þar sem hún sér draug ömmu sinnar. Amma hennar lætur hana fá garn, en þetta er töfragarn. Það á hún að nota þegar hún er í hættu.

Hún finnur það á sér að hún verði að fara niður í heim durtana og þar bjargar hún Kalla með hjálp garnsins. Hann hafði óvart farið þangað niður og komist að því hvað durtarnir höfðu í hyggju.

Til að gera langa sögu stutta, þá hafa durtarnir verið að byggja risastóra stíflu sem þeir ætla að meiða mannfólkið með. Þeir ætla líka að láta Froskavör prins durtanna giftast Írenu svo durtarnir nái völdum á jörðinni aftur.

Það mistekst því Kalli, hetjan okkar, bjargar öllu. Hann lætur alla varðmenn konungs stíga á tærnar á durtunum og syngja fyrir þá. Froskavör prins er svo steypt niður stóran foss.

Í lokin eru sem sagt allir að syngja mjög fallegt lag. Það er rosa flott. Ég elskaði þessa mynd þegar ég var lítil. Enda talaði Felix Bergson fyrir Kalla og Írena prinsessa var í bleikum kjól allan tímann.

The Incredible Hulk

Ég fór á The Incredible Hulk í bíó fyrir nokkru og ákvað að blogga um hana í dag, annan nóvember. Myndin er eins konar framhald af síðustu Hulk mynd sem var gerð af leikstjóranum Ang Lee og fékk vægast sagt slæma dóma þrátt fyrir að hafa átt ágæta kafla. Eric Bana (The Passion of The Christ) lék þar Beljakann ógurlega en í nýju myndinni leikur snillingurinn Edward Norton (American history X, Fight Club) Beljakann. The Incredible Hulk er eins og ég sagði eins konar framhald af fyrri myndinni en allir hlutirnir ganga ekki alveg upp ,en vel flestir. Bruce Banner flúði til Suður-Ameríku í fyrri myndinni og í þessari er hann þar ennþá. Hann er í sambandi við mann sem kallar sig Mr. Blue og hyggst finna lækningu á Beljakanum. Fleiri Stjörnuleikarar taka þátt í þessari mynd og ber þar helst að nefna Liv Tyler (Lord of The Rings Trílógían), Tim Roth (Reservoir Dogs) og William Hurt (Into The Wild, History of Violence, The Good Shepard, Syriana og margar fleiri.).


Leikstjórinn Lois Leterrier hefur ekki leikstýrt mörgum og er þetta þriðja myndin sem hann hefur gert. Fyrsta myndin var Danny the Dog með Jet Lee og mynd númer tvö var Transporter 2 með Jason Statham og er í sjálfu sér alveg magnað hvað rosalega margir gæðaleikarar treysta honum fyrir því sem hann er að gera. Myndatakan í þessari mynd er geðveik, þess til sönnunar þá er eltingaleikurinn í Suður-Ameríska Shanty-town-inu einn sá mest spennandi sem ég hef séð og er alveg ótrúlega flott að sjá hvernig leikstjórinn notar til dæmis myndavélakranann. Klippingin er í hæsta
gæðaflokki líka og er umgjörðin um þessa mynd alveg hreint til fyrirmyndar. Eitt atriði í kvikmyndinni fór þó verululega mikið í taugarnar á mér *SPOILER* þegar Beljakinn er búinn að sigra óvininn og Liv Tyler er föst inni í brennandi þyrlunni, sem er alveg að fara að springa vegna olíunnar sem er að leka á fullu, þá tekur Beljakinn upp á því að klappa geðveikt fast í átt að þyrlunni. Ok að klappa…. Það er virkilega lélegt múv, það hefði verið svo mikið betra að láta hann bara blása á helvítis þyrluna, já eða bara hlaupa að þyrlunni, taka Liv útúr henni og láta sprenginguna springa á sig og taka þar með höggið og hitann. En ég er ekki
leikstjórinn svo þetta verður bara að vera svona.


The Incredible Hulk er, myndi ég segja, eina af fyrstu myndunum af þessum virkilega góðu og vel gerðu ofurhetjumyndum þrátt fyrir gallana sína. En ofurhetjumyndir á borð við Iron Man og Batman: The Dark Knight eru það sem koma skal og var það án nokkurs vafa Batman Begins sem sýndi fram á það hvers megnugt ofurhetju conceptið var, svo gleymdist það í smástund þegar Spiderman reið öllu í drasl en svo hófst þetta upp á nýtt þegar The Incredible Hulk kom út. Ég er að sjálfssögðu ekki að segja að Christopher Nolan hafi bara fengið uppljómun þegar hann sá þessa mynd og ákveðið að gera Dark Knight, hann var auðvitað byrjaður á henni langt á undan, en “góðu-mynda-aldan” byrjaði á Hulk, vil ég meina. The Incredible Hulk er alveg hreint fínasta mynd og hef ég ákveðið að gefa henni þrjár og hálfa stjörnu og er þetta alveg solid 3 ½ stjörnu mynd. Muthafucka!